Rechtbuigen meets Sharon Zaal van Copper en Co. Op een zonnige vrijdagmiddag ontmoeten we – na een mislukte eerdere poging –  eindelijk Sharon. We hebben een super leuk gesprek over haar toffe job als agent, haar rechtenstudie en last but certainly not least BN-ers! Je werkt als agent, wat doe je precies? Ja, ik ben agent bij Copper en Co. Ik vertegenwoordig voornamelijk acteurs, maar ook een aantal presentatoren, cabaretiers en schrijvers.

Je studeerde Informatierecht, dit is iets heel anders! Ja! Maar ik doe ook het juridische gedeelte. Zoals bijvoorbeeld de contracten. Ik denk dat 40% van mijn werkzaamheden juridisch is en de rest niet.

En wat doe je als je ‘niet juridisch’ bezig bent? Nou, neem een acteur. In grote lijnen doe ik daarvoor de persaanvragen, hun agenda, ik denk mee met de keuzes die ze moeten maken, bijvoorbeeld voor een rol of een schnabbel. Ik lees dan de scripts mee en kijk of het bij ze past. Daarnaast doe ik de juridische en financiële onderhandelingen. Eigenlijk blijft dat wel het belangrijkste, een goed contract en de vergoeding. Verder ga ik natuurlijk heel veel naar het theater en naar de film, om op de hoogte te blijven en te zien wat onze cliënten allemaal doen. Dus regelmatig gaan de hakken aan en moet ik mezelf in een jurkje hijsen voor een premiere.

Hoe ben je in het wereldje verzeild geraakt? Met een omweg. Ik heb eerst rechten gestudeerd en een master Privaatrecht gedaan. Dat vond ik dus niets. Toen ben ik naar de UvA gegaan en daar hadden ze net de master Informatierecht en media. Dat vond ik wél leuk, dus dat ben ik gaan doen. Tijdens mijn studie werkte ik op de juridische afdeling van IDTV, een tv- en filmproductiemaatschappij. Daarnaast heb ik zelf ook gespeeld. ik heb een tijdje een theaterschool gedaan en een filmacteurs-opleiding. Ik merkte al wel snel dat ik acteren leuk vind, maar daar geen verdere ambities mee heb. Maar ik heb wel echt een liefde voor film, theater en televisie. Toen dacht ik, als je dat bij elkaar gooit: het juridische, het spelen en mijn liefde voor film, is agent misschien wel iets voor mij. Ik ben wat lijntjes gaan uitzetten en kwam met Willemijn Tuip in contact, die in haar eentje Copper en Co runde en voorheen heeft gewerkt voor een groter agentschap. Het klikte en, nu drie jaar geleden, zit ik er helemaal in en ben ik door haar opgeleid.

En, heb je het naar je zin? Het bevalt heel goed! Het is heel afwisselend en geen dag is hetzelfde.

Is het een bewuste keuze dat je niet full-time als jurist of advocate werkt? Ja! Tijdens mijn studie was ik secretaresse op de juridische afdeling van IDTV. Daarna kon ik doorgroeien naar een junior jurist-functie en hield ik me bezig met contractmanagement. Dat vond ik prima en heb ik drie jaar gedaan. Daarna ben ik bij hetzelfde bedrijf productiewerk gaan doen in combinatie met mijn juridische werk, omdat ik wat meer verbreding wilde. Dat vond ik hartstikke leuk. Toen was wel duidelijk dat alleen juridisch werk niets voor mij is, ik vond het taai en droog en wilde iets dat wat meer leeft. Omdat ik nu direct iets met en voor mensen doe, ben ik veel meer rechtstreeks betrokken bij projecten.

Wat voor soort kantoor is Copper en Co? We zijn een boutique agency. We zijn best kritisch in de mensen die we aannemen. Dat zijn alleen mensen die we echt goed vinden, een klik mee hebben en waar we wat in zien. We vertegenwoordigen nu 30 à 35 mensen. Met iedereen hebben we zowel een formele als informele band, dus het is heel belangrijk dat het goed klikt.

Kan je een beetje namedroppen? Ik weet niet of jullie een beetje televisie kijken en wat jullie kijken en of jullie weleens naar het theater gaan? ;).

We hebben al een beetje gespiekt. We kennen uiteraard Sylvia Hoeks, en we zagen één van de proppers van de Empire uit Costa voorbij komen ( jeugdsentiment ;)) Haha, wat grappig dat jullie hem nog herkennen, dat is Wolter Muller. Dat is al heel lang geleden! We hebben bijvoorbeeld ook Raymond Thiry (o.a.uit Penoza), Sophie van Oers, Miryanna van Reeden, Peter Heerschop en Anniek Pheifer (ook uit Costa ;-)). Veel mensen zingen ook, zoals Leona Philippo, maar wij zijn geen muziekmanagement. Tijdens The Voice hebben wij haar wel geholpen, maar nu heeft ze ook een muziekmanagement en daar werken wij dan weer mee samen. Als ze als actrice gevraagd wordt of als BN-er wordt gevraagd voor een evenement, dan regelen wij dat.

Benaderen jullie mensen met wie jullie samen willen werken? Nee, zo werkt dat niet. We hebben uiteraard wel een soort ‘wish-list’, waarop mensen staan die we goed vinden, maar in principe benaderen mensen ons. Als we denken die vinden we leuk en goed dan spreken we daar een aantal keer mee af. Als we diegene nog niet hebben zien spelen dan zorgen we dat we hem of haar zien spelen.

Is het belangrijk dat je iemand ziet spelen? Ja, heel belangrijk. Ik moet iemand echt goed vinden. Als ik iemand moet vertegenwoordigen die ik zelf niet goed vind, hoe kan ik dan zeggen als ik een script lees ‘aah, dan moet je bij hem / haar zijn’. Of als er na een première gevraagd wordt wat ik er vind, dan kan ik niet liegen. Ik kan niet zeggen dat ik het goed vond als ik niet geloof wat iemand staat te doen. Het is ook een kwestie van smaak he, de één kan iemand goed vinden en de ander niet.

Dus iemand moet goed én leuk zijn. Ja, onder andere. Ze moeten ook smaakvolle dingen kiezen. Als iemand erom staat te springen om aan ieder reality show of spelletjes programma mee te doen, dan kan ik al bedenken dat dat niet iemand is die bij ons past. Zeg nooit nooit, maar over het algemeen willen de mensen die wij vertegenwoordigen mooie dingen maken. Dat daar bekendheid bij komt kijken is mooi meegenomen, maar mensen die alleen beroemd willen worden om het beroemd zijn, dat past niet bij ons kantoor.
Krijg je wel eens te maken met mensen met een attitude? Je krijgt er wel eens mee te maken. Wij proberen het aardig de kop in te drukken, maar je hoort weleens verhalen. Als ik over mijn acteurs iets negatiefs terug krijg, dan ga ik daar een gesprek over aan. Het is alleen maar slecht voor je eigen carrière. De kans dat iemand nog een keer wordt gevraagd, wordt kleiner.

Loop je vaak tegen juridische problemen aan? Dat verschilt, soms helemaal niet, soms wel. Nu is er bijvoorbeeld een cliënt die een serie heeft ontwikkelt en in productie wil laten gaan, maar die wil natuurlijk niet zijn of haar rechten opgeven. Als je bij een producent terecht komt en die ziet het helemaal zitten, dan is het vaak: ‘heel vet, maar wij willen de rechten’. Wij moeten dan heel erg vechten voor onze cliënt en zorgen dat die niet al zijn of haar rechten weggeeft, maar juist in een optie of een licentie. Net zo belangrijk is dat diegene zeggenschap blijft houden over de inhoud, wie in die serie spelen, wie het gaat regisseren, of er een vervolg komt en op welke zender het komt. Eigenlijk komt het erop neer dat we proberen dat de format-rechten bij de bedenker blijven. Wat in zulke situaties ook lastig is, is dat vanaf het moment dat je over een format gaat praten met een omroep of producent, je je idee op tafel legt. Dan moet er vooraf al iets getekend worden, dat dat wel geheim wordt gehouden. Daarnaast houden we ons dagelijks met hele standaardbepalingen bezig. Zoals draaidagen die 24 uur van tevoren gecanceld worden, die moeten gewoon betaald worden. Soms kom je daar goed uit, soms duurt dat lang. Het hangt ook af van de rol. Heb je een hoofdrolspeler dan sta je veel sterker en krijg je veel meer voor elkaar dan als het om een bijrol gaat.

Met alle agenten bij elkaar hebben we de NAA, dat is de Nederlandse Agenten Associatie. Daar zitten zo’n 10 a 15 agentschappen bij en daar vergaderen we dan een paar keer per jaar mee. Problemen waar we tegenaan lopen leggen we dan op tafel en daar proberen we collectief iets voor af te dwingen.

Doe je ook het portretrecht van je cliënten? Ja, daar is vaak veel gedoe over. We worden veel benaderd voor interviews. Ik doe daarvoor de planning en spreek altijd af dat ik de tekst mag lezen voor het gepubliceerd wordt. Ik wil dat mijn cliënt er 100% achterstaat en checken of er niets verdraaid is of dat er dingen in staan waar mijn cliënt spijt van krijgt. Ik wil ook altijd de foto’s zien die bij het interview/artikel worden geplaatst. Ik was gister bij een grote shoot voor Elegance. Dan spreek ik af dat ik gelijk, samen met het blad, een selectie maak welke foto’s wel en welke niet. Soms gebeurt dat ook later, maar ik wil ze altijd zien.

Wat best lastig is: kleine rubriekjes in een blad. 5 vragen met een kleine foto. Er wordt altijd gevraagd om een rechtenvrije foto, nou vindt die maar eens. Er is geen fotograaf, wat ik overigens snap, die foto’s van je maakt en zegt: ‘oh die mag je gewoon rechtenvrij, overal voor gebruiken’. Heel soms heb ik er één, maar die is niet altijd mooi of verouderd. Als er niet zo’n rechtenvrije foto is, dan moet die foto afgekocht worden bij een beeldbank of bij ons. Een interview wordt vaak afgeblazen omdat wij een foto in onze beeldbank hebben die wij mooi vinden, maar niet past bij de context van het verhaal of blad. Of er is geen rechtenvrije foto en het blad wil er niet voor wil betalen. Het komt ook voor dat het blad er niet mee akkoord gaat dat ik de foto die ze willen gebruiken wil zien, ter goedkeuring.

Ze willen zelf liever de touwtjes in handen houden? Ja, journalisten ook. Als ik zeg dat ik het verhaal eerst wil lezen ter goedkeuring vinden ze dat hun journalistieke vrijheid wordt ingeperkt en sommigen gaan daar dan ook niet akkoord mee.Moet je vaak de rechtszaal in? Nee, ik heb zelf nog nooit zo’n hoog opgelopen geschil gehad dat ik de rechtszaal in moest. Dan zou ik daar ook een advocaat bij halen. Mijn collega heeft het wel een keer gehad. Maar de laatste drie jaar is het niet voorgekomen.

De belangen zijn dus in goeie handen bij jullie. Yes, afkloppen!

Heb je nog iets rechtgebogen de laatste tijd? Het is weleens gebeurd dat er een cover verscheen met een foto die we niet hadden goedgekeurd. Die lag dus ineens al in de schappen, volledig gevuld met een foto die niet was goedgekeurd en waar we ook allesbehalve blij mee waren. Dat kun je eigenlijk onmogelijk rechtbuigen, want als het al in de schappen ligt en helemaal wanneer het op internet verschijnt, dan is het eigenlijk vereeuwigt. Na contact met de hoofdredacteur van het blad ontvingen we de mooiste foto van de shoot in groot formaat op canvas, ter excuses. Dat verzacht het dan toch weer een beetje.

Hoe reageer je daarop? Dan ben ik boos, omdat het duidelijk gecommuniceerd is. Het is heel vervelend, maar in the end kan je er niet zoveel meer aan doen. Je kan wel zeggen ‘ik doe geen interviews meer met jullie’, maar dan snij je jezelf in de vingers. Ik denk wel dat degene die de fout heeft gemaakt op de vingers wordt getikt.