Het is weer eens wat anders; een concert vanuit het getuigenbankje. Een opmerkelijke move van Robin Thicke toen hij vorige week voor de rechter moest verschijnen. Hij is verwikkeld in een juridische strijd – die inmiddels toch wel is uitgegroeid tot één van de meest controversiële rechtszaken in de moderne popmuziek – met de erven van Marvin Gay.

Wat was er ook alweer aan de hand? Marvins Gaye’s erven vinden dat het ons allen bekende Blurred Lines van Robin Thicke & Pharrell (mocht het hitje je het afgelopen jaar zijn ontgaan: bij deze) een regelrechte rip off is van Marvin Gaye’s wereldhit Got to give it up. Om de jury te overtuigen dat dit toch echt niet het geval is betrad Robin Thicke afgelopen week het getuigenbankje, waar hij gewapend met zijn keyboard zowaar een mini optreden weggaf.

In Thicke’s jury concert speelde hij onder meer de nummers With Or Without You van U2, Let It Be van The Beatles en No Woman No Cry van Bob Marley. Hiermee wilde hij de jury duidelijk maken dat hij zich – naast Gay’s Got to give it up – door al deze nummers heeft laten inspireren. En daar is, zolang er voldoende afstand wordt gehouden van het origineel, op zich niets mis mee.

Ook hadden Robin Thicke en Pharell een muziekexpert bij zich die getuigde dat de melodie, harmonie en ritme tussen beide nummers toch echt anders waren. In beide hits komt er volgens de opgetrommelde expert slechts één akkoord overeen. En één gejat akkoord maakt nog geen inbreuk, zo was al eerder op onze blog te lezen.

Vanzelfsprekend was ook de Gaye familie voorzien van een muziekexpert. Die – surprise, surprise – betoogde dat er wel degelijk sprake was van inbreuk en wees de rechter op acht gelijkenissen tussen beide nummers.

Toegegeven het begin van Blurred Lines lijkt toch wel verdomd veel op het begin van Got to give it up, zelfs in mijn iet wat minder muzikaal getrainde oren. Het had gekund dat de overeenkomsten tussen de nummers op puur toeval berust. Maar nu Thicke te pas en te onpas zijn “fixation” voor Marvin Gaye verkondigt, gaat dit argument hier niet op.

Of sprake is van een inbreuk op de auteursrechten van Gaye is lastig te zeggen en zal afhangen van de “hoeveelheid” die Robin Thicke en Pharell van Gay’s hit hebben overgenomen. Indien de heren kunnen aantonen dat zij zich slechts door Gay hebben laten inspireren en hun nummer zodanig van Gay’s song afwijkt dat zij daarmee een nieuw oorspronkelijke hitje te pakken hadden zal er niets aan de hand zijn.

Of dat hier het geval is laat ik graag aan de muziekexperts over. Maar één ding moge duidelijk zijn: in het auteursrecht blijft de grens tussen overnemen en inspireren toch een beetje een blurred line…

Deze blog is geschreven door Merel Teunissen